PSOE, PP e Unidas Podemos acordan un Pacto de Estado para facer “reformas estruturais” no Sistema Nacional de Saúde

Os que ían asaltar os ceos súmanse aos que nos van a levar ao inferno.

O 22 de xullo de 2020 no Congreso dos Deputados escenificouse o acordo entre os dous partidos que propiciaron a privatización nas últimas décadas no estado español (PP e PSOE) e o partido que ía asaltar os ceos, Unidas Podemos. Así, o Pleno do Congreso dos Deputados aprobou por 256 votos a favor (Podemos e os dos privatizadores PP e PSOE), 88 en contra e tres abstencións, o Ditame para a Reconstrución da Sanidade.

Silencios

A privatización non existe. Nun exercicio de funambulismo político, a Comisión de Reconstrución aprobou un documento de 33 páxinas no que non se cita nin unha soa vez a palabra que define o cancro que afecta o sistema de saúde: privatización. Non hai nin unha soa referencia ás dúas vías legais sobre as que se asenta a penetración do capital privado na asistencia sanitaria: a Lei 15/97 para a xestión por empresas privadas da sanidade pública, e o artigo 90 da Lei Xeral de Sanidade (concertos). O mantemento de ambas permite que se sigan estendendo, onde o partido no poder nese momento decida os centros de xestión privada, mentres que os privados seguirán absorbendo, vía concertos, un de cada 7 euros do gasto sanitario.

Medidas

Tras o Cume da UE no que a España se lle adxudicaron 140.000 millóns de euros (aínda non se explicou a cambio de que novos recortes e privatizacións de servizos públicos e contrarreformas laborais e das pensións), sorprendentemente o PP decidiu subscribir o documento da Comisión de Reconstrución con cambios substanciais, obviamente no camiño de aumentar a privatización. É evidente que os diñeiros recibidos tiñan, ademais das imposicións que ata a data ocultaron, unha condición política da UE: incluír o PP na repartición dos mesmos. Á espera das modificacións lexislativas que se produzan, o acordo expón unha “Reforma estrutural do SNS”, que será executada polos mesmos partidos que permitiron e alentaron a privatización desde 1997. Pero necesitan a colaboración de todos os partidos posibles; para iso expoñen un Pacto de Estado para “dar estabilidade ás medidas reformadoras” que van introducir. Chámano Pacto Cajal que ten un nome máis “neutro” politicamente que o de Abril Martorell, aínda que os obxectivos son os mesmos. Dita reforma será unha nova volta de porca, esta vez sobre as partes do sistema sanitario que aínda se mantiñan baixo a fórmula de xestión directa pública, introducindo nelas a xestión por parte de empresas privadas (centros de saúde e servizos hospitalarios, sobre todo). É dicir, poñer ao dispor do capital todo servizo rendible que quedaba aínda -en parte- fóra do dereito privado. Máis fondos de investimento detrás das estruturas xurídicas que se creen para a xestión dos centros sanitario só levará a subordinar, aínda máis, os obxectivos de saúde colectiva aos intereses do lucro privado. Baixo a repetida desculpa do “encorsetamiento” do sistema público, anuncian a “exploración e aplicación de novas fórmulas xurídicas aos Servizos Autonómicos de Saúde”; “Dotar as redes e/ou centros sanitarios públicos de capacidades para a xestión operativa do seu orzamento, o seu persoal, as súas compras e contratos..”; “……fomentar a asunción de funcións xestoras por parte dos profesionais”; “reorganizar os servizos dotándoos dun nivel adecuado de autonomía…”; para o que precisarán a “actualización da lexislación sanitaria de ámbito nacional e autonómico”.

Promesas

Prométese “garantir o dereito dos residentes en residencias de anciáns a ser atendidos polo SNS”, o que legalmente é así ao dispoñer de tarxeta sanitaria, pero non se aplicou de facto como demostrou a epidemia de Covid19; “reforzar a atención primaria”; “transferir os servizos sanitarios dependentes de Institucións Penais..”; “eliminar a taxa de reposición de efectivos”; “desenvolver unha rede de hospitais de media e longa estancia… de xestión e titularidade pública” –que xa sabemos en que pode acabar coas leis actuais; incrementos de gasto “destinado á sanidade pública de xestión directa” -o que non garante que non vaian parar aos petos privados a través dos concertos-; “derrogar o decreto 16/ 2012” de “exclusión sanitaria” -o que de ser certo, será benvido, pero hai que entender que o fan porque non afecta ó negocio e permite lavar a imaxe. Ao mesmo tempo, evítase falar da creación dunha farmacia pública mentres se segue apostando pola “colaboración público-privada coa industria farmacéutica”.

Semellante xogada vai deteriorar aínda máis a eficacia da sanidade e a calidade da atención, á vez que se disparan as listas de espera, para xúbilo das aseguradoras privadas. E todo iso, a pesar da evidencia de que a medicina aplicada repetidamente ao SNS desde hai décadas, o mercantilismo disfrazado de eficiencia, demostrou ser contraproducente para o paciente, aínda que, iso si, un negocio redondo para fondos de capital risco, bancos e empresas inmobiliarias.

Desde CAS Estatal, chamamos a fortalecer as organizacións locais e a preparar a mobilización en todos os puntos posibles do estado tras o verán, contra esta nova agresión e polas reivindicacións da nosa campaña.